[mə.sjø]

Ze względu na brak odpowiednik znaków w polskim alfabecie, musiałam wyjątkowo posłużyć się alfabetem fonetycznym. Podobnie jak „mademoiselle”, słowo „monsieur” również powstało z połączenia dwóch wyrazów: „mon” czyli „mój” i „sieur” – dawnej formy oznaczającej „pana”. O ile samodzielnie występujące słowo „mon” czytalibyśmy jako „mą”, to w „monsieur” wymawiamy je inaczej: [mə.sjø]. Te dwa dziwne znaczki to dwie podobnie brzmiące głoski, które wypowiadamy składając usta jak do „u”, a mówiąc w tym czasie „y”.